Reżyseria: Mikio Naruse Alternatywny tytuł: Tsuma to shite onna to shite Produkcja: Japonia, 1961 Długość: 1 godz. 46 min.
Miho Nishigaki prowadzi bar w tokijskiej dzielnicy Ginza, należący do rodziny Kōno. Od prawie dwóch dekad jest kochanką profesora Kōno, który obawiając się skandalu nie chce opuścić swojej żony Ayako. Przez wiele lat nienaciskająca na swojego kochanka i bezgranicznie mu wierna, niczym prawdziwa żona, starzejąca się Miho zaczyna rozpaczliwie starć się odciągnąć go od żony nim jej młodość całkowicie przeminie. W tym czasie pałająca przez lata do kochanki męża nienawiścią Ayako nie pozostaje jej dłużna, plotąc intrygę mającą rozdzielić dwójkę kochanków. W oku tej zbierającej się burzy, znajdują się dzieci państwa Kōno, nieświadome rodzinnej tajemnicy, której ujawnienie na zawsze odmieni ich życie.
Reżyser Miko Naruse pochyla się tym razem nad ludzkim egoizmem, a w szczególności egoizmem rodziców za który najczęściej przychodzi płacić ich dzieciom. Bohaterowie Naruse dążą jedynie do zaspokajania własnych pragnień, nawet kosztem szczęścia innych. Miho, która straciła prawie całą rodzinę w czasie amerykańskiego nalotu, w romansie z profesorem Kōno szuka szansy na odzyskanie straconej rodziny. Chociaż jest jedynie kochanką, odgrywa rolę przykładnej i wiernej żony, która zawsze bez pytania wspiera męża. Powierzony jej bar traktuje jak wspólną własność do której w ramach potrzeby dokłada z własnych pieniędzy. Profesor Kōno żyje w modelowej rodzinie z dwójką dzieci i oddaną żoną, ustawicznie dbając, by jedynie poprzez ten idealny obraz rodzinnego szczęścia, postrzegana była przez społeczeństwo jego rodzina. Wyzbywa się on jednak jakiejkolwiek odpowiedzialności względem tak Miho jak i swojej żony, czerpiąc jedynie korzyści z rozpaczliwych prób przeciągnięcia go na swoją stronę jakie prowadzą obie kobiety. Napotykając w końcu na opór z ich strony, bądź też będąc w końcu przypartym do muru, wykpiwa chęć wyprostowania całej skomplikowanej sytuacji w imię obrony wygodnego dla niego status quo, lub stara się grać na współczuciu obu kobiet przedstawiając się jako ofiarę swojego własnego słabego charakteru. Podobnie jak jej mąż, również Ayako walczy o zachowanie odpowiedniego społecznego wizerunku tak rodziny jak i samej siebie. Ta walka o zachowanie pozorów, dających społeczną legitymację i akceptację przebija się przez wszystkie działania państwa Kōno, którzy dzięki nim uzyskują prestiż w społeczeństwie w którym uchodzą za modelową rodzinę. W ich związku brakuje jednak uczucia.
W przeciwieństwie do nich dla Miho, odgrywająca w ukryciu przez te wszystkie lata rolę przykładnej żony, pozory są tym co deprecjonuje jej wieloletnie oddanie i poświęcenie sprowadzając ją jedynie do roli społecznie lekceważonej kochanki. Gdy poznajemy po raz pierwszy państwa Kōno, wracają oni z przyjęcia na którym odgrywali rolę swatów dla dwojga swoich znajomych. Całe przyjęcie było jednak, jak sami przyznają, jedynie farsą mającą na celu zadośćuczynić tradycji i oficjalnie przedstawić sobie przyszłych małżonków, gdyż oboje znali się już od dawna i żenią nie dzięki działaniom swatów, ale z miłości. To hołdowanie pustym tradycjom przewija się kilkukrotnie w ciągu filmu. Innym ważnym tematem podejmowanym w filmie przez Naruse jest temat prawo rodziców do decydowania o życiu swoich, nawet dorosłych już dzieci. U podstaw rodzinnego dramatu państwa Kōno, leży ich ślub z rozsądku, ale bez miłości do którego zostali przymuszeni przez rodziców. Również Miho cierpi po części w wyniku samolubnych decyzji własnej babki. Ta spirala egoizmu w poszukiwaniu własnego szczęścia, co i raz dosięga kolejne pokolenie, burząc spokojny dotąd świat dzieci państwa Kōno.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz