Kenji Mizoguchi - wielbiciel kobiet

Kenji Mizoguchi urodził się w 16 maja 1898 roku w Tokijskiej dzielnicy Hongō jako drugie dziecko ubogiego cieśli Zentaro Mizoguchiego i Masy Mizoguchi córki zubożałego handlarza ziołami. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905) ojciec Kenjiego zainwestował pożyczone pieniądze w dostawy płaszczy dla armii. Jednak zanim produkcja ruszyła wojna wojna wbrew wszelkim oczekiwaniom zakończyła się szybkim zwycięstwem Japonii pozostawiając ojca Kenjiego z niespłaconymi długami. Znajdująca się w ciężkiej sytuacji materialnej rodzina przeprowadziła się do tokijskiej dzielnicy rozrywek - Asakusa, a w wkrótce zmuszona została również do oddania starszej siostry Kenjiego, Suzuko, do adopcji. Rodzina, która adoptowała dziewczynkę po kilku latach sprzedała ją do domu gejsz. Wydarzenie to odcisnęło głębokie piętno na małym Kenjim, który nigdy nie wybaczył ojcu oddania siostry i maltretowaniu jej oraz ich matki. Gorzkie doświadczenia z dzieciństwa widoczne są we wszystkich jego filmach do których przemycał wydarzenia i postacie ze swojej własnej młodości. Niejednokrotnie przewijają się w nich motywy wywyższenia i następującego po nim upadku oraz despotycznych mężczyzn doprowadzających skore do poświeceń kobiety do zguby.

Tokyo Family

Reżyseria: Yôji Yamada Alternatywny tytuł: Tokyo kazoku Produkcja: Japonia, 2013 
Długość: 2 godz. 26 min.

Emerytowany nauczyciel Shukichi Hirayama wraz z żoną Tomiko udają się z wizytą do swoich od dawna niewidzianych dzieci, które wyprowadziły się z rodzinnych stron do odległego Tokio. Najstarszy syn Hirayamów Koichi prowadzi na przedmieściach małą przychodnię lekarską, córka Shigeko jest właścicielką salonu fryzjerskiego, a najmłodszy z rodzeństwa Shoji pracuje w ekipie technicznej w teatrze. Z początku pozytywnie nastawione do odwiedzin rodziców dzieci z biegiem czasu coraz bardziej odczuwają ich obecność jako ciężar kolidujący z ich pracą i codzienną rutyną.

Tokijska opowieść

Reżyseria: Yasujirô Ozu Alternatywny tytuł: Tokyo Story / Tokyo monogatari Produkcja:Japonia, 1953 Długość: 2 godz. 16 min.

Małżeństwo państwa Hirayamów udaje się z prowincjonalnego Onomichi do Tokio by tam odwiedzić swoje od dawna niewidziane dzieci. Syn Keichi prowadzi gabinet lekarski, a córka Shigeko jest właścicielką salonu fryzjerskiego. W wielkim mieście w przeciwieństwie do maleńkiego Onomichi życie płynie szybko podporządkowane karierze i pogoni za pieniędzmi. Chociaż dumni z dzieci którym w życiu się powiodło staruszkowie z konsternacją obserwują jak bardzo zmieniły się one od czasu opuszczenia rodzinnego domu. Kierując się materializmem i egoizmem spychają rodzinę na dalszy plan, a opiekę nad rodzicami traktują jak brzemię, którego chcieliby się jak najszybciej pozbyć. Wydaje się jedynie dla Noriko, wdowy po zmarłym synu Hirayamów, rodzina pozostaje nadal najważniejszą sprawą.

The Ravine of Goodbye

Reżyseria: Tatsushi Ômori Alternatywny tytuł: Sayonara keikoku Produkcja: Japonia, 2013 Długość: 1 godz. 56 min.

W żlebie rzeki Katsuragawa na przedmieściach Tokio odnalezione zostaje ciało kilkuletniego Megumu Tachibany. Policja podejrzewa o popełnienie zbrodni matkę chłopca. W czasie przesłuchania kobieta przyznaje się do zabicia dziecka, wyznając jednocześnie, że nie działała sama, a jej wspólnikiem był Shunsuke Ozaki, sąsiad z którym jak utrzymuje miała romans. W winę Ozakiego wątpi jednak redaktor Watanebe z miejscowej gazety. Wszystko zmienia się gdy Kanako żona Ozakiego również oskarża męża o romans i współudział zbrodni. Watanabe postanawia przyjrzeć się uważniej niczym do tej pory niewyróżniającemu się małżeństwu Ozakich odkrywając ich mroczną tajemnicę sprzed lat.

Sun in the Last Days of the Shogunate

Reżyseria: Yûzô Kawashima Alternatywny tytuł: Bakumatsu taiyoden Produkcja: Japonia, 1957 Długość: 1 godz. 50 min.

Rok 1862, ostatnie lata szogunatu. W tokijskiej dzielnicy rozrywek Shingawa działają setki zajazdów i domów publicznych. Przez tę gwarną okolicę przewija się codziennie cały lokalny koloryt zasilany rzeszą przyjezdnych samurajów, bogaczy, oszustów kapłanów i obcokrajowców. Wszyscy oni przybywają by zakosztować rozkoszy Shinagawy.

No Tears for the Dead

Reżyseria: Jeong-beom Lee Alternatywny tytuł: U-neun nam-ja Produkcja: Korea Południowa, 2013 Długość: 1 godz. 56 min.

Gon, zabójca koreańskiego pochodzenia pracujący dla chińskiej Triady w Stanach, dostaje zlecenie zabicia Yun-guk Ha mężczyzny, który wykradł dane zagranicznych kont służących do prania mafijnych pieniędzy. Jednak w czasie wykonywania zadania Gon przez przypadek zabija córeczkę Yun-guk Ha. Nie mogąc poradzić sobie z poczuciem winy po zamordowaniu niewinnego dziecka Gon znajduje pocieszenie na dnie kieliszka. Niezadowoleni jednak z nieodzyskania przez Gona danych zagranicznych kont szefowie nakazują mu niezwłocznie dokończyć zadanie. Trop prowadzi do trzech osób którym przed wyjazdem do Ameryki Yun-guk Ha wysłał maila. Jedną z nich okazuje się Mo-kyung była żona Yun-guk Ha i matka dziewczynki którą zabił Gon. Dorastający w Stanach Gon po raz pierwszy powraca do Korei by odzyskać dane i pozbyć się Mo-kyung. Jednak w silnej lecz zarazem wciąż balansującej pomiędzy pogodzeniem się ze stratą dziecka, a poddaniem się rozpaczy kobiecie Gon dostrzega samego siebie, chłopca któremu także odebrano w przeszłości ukochaną osobę. Znając ból jaki doświadcza Mo-kyung Gon staje przed dylematem czy wykonać zadanie i tym samym skrócić cierpienia zdruzgotanej matki czy też darować jej życie. Postawiony jednak pod ścianą postanawia chronić Mo-kyung i odpokutować swoje winy. Gdy Traida dowiaduje się o zdradzie Gona jego śladem ruszają zabójcy pod wodzą najlepszego przyjaciela Gona. 

Dmuchana lala

Reżyseria: Hirokazu Koreeda Alternatywny tytuł: Air Doll / Kûki ningyô Produkcja: Japonia, 2009 Długość: 2 godz. 5 min.

Hideo żyje samotnie w wielkim mieście mając za towarzyszkę jedynie dmuchaną lale, której nadał imię Nozomi. Pewnego dnia gdy Hideo był w pracy Nozomi ożyła rozpoczynając swoją podróż po wielkim mieście, w trakcie której natrafiła na małą wypożyczalnię filmów Cinama Circus. Pracujący w niej Junichi wydaje się Nozomi inny od spotkanych dotąd przez nią ludzi. Coś każe jej myśleć, że ten człowiek jest inny od pozostałych, jest bardziej podobny do niej. Od tego momentu Nozomi zaczyna wieść podwójne życie ukrywając przed Hideo swoją przemianę. Nocami odgrywa swoją dawną rolę dmuchanej lali, a w ciągu dnia gdy Hideo nie ma w domu, udaje się do swojej nowej pracy w Cinama Circus u boku Junichiego. Koreeda w swoim filmie nie śledzi jedynie losów Nozomi. Jej historia przeplata się z losami kilkorga okolicznych mieszkańców którzy w mniejszym lub większym stopniu oddziałują na siebie często nieświadomi istnienia pozostałych. Co takiego może jednak łączyć cudownie ożywioną seks zabawkę i niczym nie wyróżniających się na pierwszy rzut oka mieszkańców wielkomiejskiej okolicy? Kluczem do tej zagadki są dwa przewijające się przez film słowa: “pustka” i “substytut”.

The Geisha House

Reżyseria: Kinji Fukasaku Alternatywny tytuł: Omocha Produkcja: Japonia, 1999 
Długość: 1 godz. 53 min.

W 1958 roku w Japonii w życie weszła ustawa przeciw prostytucji, która w znacznym stopniu ograniczała dostęp do usług seksualnych świadczonych przez prostytutki, barowe hostessy i gejsze. W tych niespokojnych i trudnych powojennych czasach w domu gejsz Fujinoya w Kioto do zostania maiko (kandydatka na gejszę) przygotowuje się młodziutka Tokiko. To własnie jej oczami obserwujemy codzienne życie w domu gejsz, ich smutki i dramaty, ale też chwile szczęścia i miłości.

My Rainy Days

Reżyseria: Yuri Kanchiku Alternatywny tytuł: Tenshi no Koi Produkcja: Japonia, 2009 
Długość:1 godz. 59 min.

Czternastoletnią Rio Ozawę i wykładowcę historii na uniwersytecie Kouki Ozawę nie łączy nic poza noszeniem tego samego nazwiska. W dniu w którym skończyły się ich dotychczasowe życia, ścieżki tych dwojga obcych sobie ludzi przecięły się po raz pierwszy choć żadne z nich nie zdawało sobie wtedy z tego sprawy. Po latach tragiczne wydarzenia z przeszłości zmieniły Rio. Pozbawioną własnej woli oraz kontroli nad życiem niewinną dziewczynkę zastąpiła wyrachowana manipulatora. Siedemnastoletnia teraz Rio zajmuje się wraz z przyjaciółkami prostytucją. Zabawiają mężczyzn i znajdują nowe młode dziewczęta do pracy jako dziewczyny na telefon. Przypadkiem losy Rio i profesora Ozawy ponownie się spotkają.

Zegen

Reżyseria: Shohei Imamura Produkcja: Japonia, 1987 Długość: 2 godz. 4 min.

Zegen jest japońskim słowem na człowieka utrzymującego się z handlu kobietami. Film Sehei Immamury oparty jest na życiu Iheijiego Muraokiego jednego z wielu japońskich handlarzy kobietami, którzy po otwarciu Japonii pod koniec XIX w. zaczęli organizować sieć handlu obejmującą wschodnią i południowo-wschodnią Azję. W odróżnieniu jednak od swoich kolegów po fachu Muraoki pozostawił po sobie zapis swoich poczynań w postaci autobiografii. Stronnicza w swoim wydźwięku i niejednokrotnie podkoloryzowywana stała się dla Immamury doskonałym materiałem dla satyry na temat imperializmu i nacjonalizmu ukazanych oczami człowieka, który sam mienił się ich wielkim orędownikiem.