Japonia, końca XVIII wieku. Nowe restrykcje i cenzura wprowadzane przez ministra Sadanobu Matsudairę uderzają w popularność teatrów. Jūzaburō Tsutaya, właściciel domu wydawniczego i wielbiciel teatru, który sam padł ofiarą nowych praw postanawia zrobić co w jego mocy by na nowo zachęcić ludzi do oglądania sztuk. Swój cel chce osiągnąć przez zdobycie zainteresowania publiczności nowym podejściem do tworzenia rozprowadzanych wśród mieszkańców miasta portretów aktorów występujących w sztukach. W obliczu odejścia z jego wydawnictwa cieszącego się olbrzymią popularnością portrecisty Utamaro, Tsutaya postanawia zlecić wykonanie nowych portretów innemu artyście imieniem Tetsuzo (znanemu później pod imieniem Hokusai Katsushika). Ten jednak po długich próbach oświadcza, że nie jest w stanie podołać wyzwaniu, ale przypadkiem napotkał na prace człowieka, który bez wątpienia będzie w stanie stworzyć odpowiadające wymaganiom Tsutaya portrety. Człowiekiem polecanym przez Tetsuzo okazuje się być zupełny amator i członek ulicznej trupy występujący pod imieniem Tonbo. Tsutaya rozpoznaje jednak drzemiący w młodym człowieku talent i postanawia wydać namalowane przez Tonbo portrety ukrywając jednak jego tożsamość pod pseudonimem - Toshusai Sharaku.
Toshusai Sharaku był jednym ze słynnych malarzy tworzących w stylu ukiyo-e. O życiu i twórczości Sharaku niewiele wiadomo, jako że choć jego dzieła wywarły olbrzymi wpływ na japońskie malarstwo to okres jego twórczości trwał zaledwie przez dziesięć miesięcy - od połowy 1794 do początku 1795 roku. Z powodu tajemnicy otaczającej postać malarza, którego nawet data śmierci nie jest znana, często spekuluje się na temat jego prawdziwej tożsamości przypisując mu bycie w rzeczywistości niezrozumiałym poetą, aktorem teatru Nō, bądź tworzącym pod pseudonimem Jūzaburō Tsutayą lub Hokusai Katsushiką, a nawet fikcyjną postacią za którą kryło się kilku różnych twórców.
Przez obraz Masahiro Shinody przewija się kilka znaczących wątków fabularnych. Obserwujemy więc zmagania ludzi sztuki takich jak Jūzaburō Tsutaya z autorytarnym reżimem upatrującym w artystycznej twórczości źródła moralnego zepsucia i zagrożenia dla władzy, jak również zmagania samych artystów z własnymi słabościami oraz ograniczeniami na drodze do osiągnięcia doskonałości i sławy. Shinoda wiele uwagi poświęca także ukazaniu samego procesu twórczego, będącego wypadkową talentu, inspiracji oraz uczuć przelewanych przez artystę w jego dzieło.
Twórcy filmu poświęcili wiele wysiłku na ukazanie samego środowiska w którym żyją i tworzą bohaterowie. Pieczołowicie ukazano nie tylko XVIII wieczne Edo (Tokio) i jego dzielnicę rozrywek, będącą nie tylko miejscem powstawania obrazów, ale i ich bohaterką. Przywiązanie do szczegółów oraz czas poświęcony ukazaniu życia artystycznej bohemy pozwalają widzowi głęboko nasiąknąć tamtejszą atmosferą, a poprzez to lepiej zrozumieć bohaterów i otoczenie w którym tworzyli.
Sharaku nie jest z pewnością filmem dla wszystkich. Adresowany jest przede wszystkich do widowni obeznanej z poruszanym tematem, dlatego dla lepszego zrozumienia obrazu niezbędne wydaje się wcześniejsze przygotowanie się do spektaklu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz