Nasza młodsza siostra

Reżyseria: Hirokazu Koreeda Alternatywny tytuł: Our Little Sister / Umimachi Diary Produkcja: Japonia, 2015 Długość: 2 godz. 8 min.

Siostry Kouda; Sachi, Yoshino i Chika udają się z rodzinnej Kamakury do odległej Yamagaty na pogrzeb ojca, którego nie widziały od lat. Na miejscu po raz pierwszy spotykają piętnastoletnią Suzu Asano, swoją przyrodnią siostrę, dla której matki ojciec sióstr zostawił rodzinę piętnaście lat wcześniej. Po śmierci ojca Suzu dziewczynką opiekuje się jej macocha z którą ten ożenił się gdy zmarła jego drug żona. Sachi niespodziewanie proponuje Suzu, by ta zamieszkała razem z przyrodnimi siostrami w zostawionym im przez zmarłą babcię rodzinnym domu w Kamakurze. Suzu szybko przystaje na propozycję Sachi i wkrótce przeprowadza się do Kamakury.

Na wstępie należy zaznaczyć, że naprawdę niewiele dzieje się w filmie. Jeżeli ktoś oczekuje jakiegoś poruszającego akcję do przodu dramatu to niestety poczuje się rozczarowany. Niemniej jednak Koreeda potrafił wypełnić ten składający się z luźno powiązanych ze sobą scen z życia rodzinnego i spiętych ze sobą za pomocą przewijających się pomniejszych wątków dwugodzinny obraz takim życiem, że czas spędzony z czterema siostrami mija szybko niczym na pełnym rozmów o niczym spotkaniu z własną rodziną czy przyjaciółmi.

Charakter ojca czterech sióstr, którego Sachi opisuje jako życzliwego ale jednocześnie beznadziejnego człowieka, który z dobroci serca pożyczał pieniądze znajomym samemu wpadając przez to w długi czy też kierowany współczuciem dla samotnej kobiety zakochiwał się w niej wyraźnie odbija się w jego córkach. Choć najstarsza Sachi, pracująca jako pielęgniarka w pobliskim szpitalu, jest najbardziej krytyczna wobec ojca sama kroczy jego śladami powielając jego błędy. Jednocześnie jednak z dobroci serca przygarnia Suzu wobec niezdolności jej macochy do odpowiedniego zaopiekowania się dziewczynką. 

W przeciwieństwie do poważnej, matkującej wszystkim Sachi średnia z sióstr - Yoshino - jest wolną duszą łatwo dającą się zmanipulować kolejnym chłopkom naciągającym ją na pieniądze. Choć to Yoshino lubi odgrywać ekspertkę od związków damsko-męskich to jednak zawsze pogodna i optymistyczna Chika pracująca w sklepie sportowym wydaje się być osobą o wiele lepiej poukładaną w tych sprawach od starszych sióstr. 

Podobnie jak u jej starszych sióstr również w Suzu odbija się życzliwość i empatia charakteryzująca ich ojca. Obie te cechy potęgują uczucie winy jakie odczuwa dziewczynka wobec swoich przyrodnich sióstr będąc córką kobiety która przyczyniła się do rozbicia i rodziny. Należy tutaj wspomnieć o fenomenalnej roli młodziutkiej Suzu Hirose odgrywającej role filmowej Suzu. Oddając w subtelny sposób emocje swojej bohaterki, która pod spokojną powierzchnią skrywa burzliwą głębie uczuć jedynie sporadycznie wydostających się na zewnątrz, pokazała zaskakujący dla tak młodej osoby aktorski kunszt i dojrzałość. Nadzwyczajną jak na jej wiek dojrzałością charakteryzuje się również jej bohaterka w czym podobna jest do Sachi, która po rozwodzie rodziców i pozostawieniu sióstr przez matkę pod opieką babki stała się de facto głową rodziny. 

Relacje Suzu, dręczonej poczuciem winy postępowaniem swojej matki, z Sachi, która wciąż nie potrafi wybaczyć rodzicom pozbawienia sióstr normalnego dzieciństwa stanowią rodzaj wzajemnej terapii pomagającej uporać się z nawiedzającą je wciąż przeszłością. Podobnie Yoshino przechodząca przez nowy etap życia uzupełnia wchodzącą coraz bardziej w dorosłe życie Suzu. Natomiast poszukująca w opowieściach sióstr o tradycjach i przeszłości rodziny swojej tożsamości Suzu, sama jest źródłem wiedzy o ojcu dla zbyt małej podówczas, by go pamiętać Chiki.

Ten temat uzupełniania się, bycia dla siebie nawzajem w trudnych momentach i wspierania się nawzajem przez członków rodziny przewija się przez cały film. Dobrze upichcona ciepła opowieść od Koreedy powoli nabiera smaku przyprawiana co jakiś czas tym co przynosi bohaterkom życie.