Tokyo Family

Reżyseria: Yôji Yamada Alternatywny tytuł: Tokyo kazoku Produkcja: Japonia, 2013 
Długość: 2 godz. 26 min.

Emerytowany nauczyciel Shukichi Hirayama wraz z żoną Tomiko udają się z wizytą do swoich od dawna niewidzianych dzieci, które wyprowadziły się z rodzinnych stron do odległego Tokio. Najstarszy syn Hirayamów Koichi prowadzi na przedmieściach małą przychodnię lekarską, córka Shigeko jest właścicielką salonu fryzjerskiego, a najmłodszy z rodzeństwa Shoji pracuje w ekipie technicznej w teatrze. Z początku pozytywnie nastawione do odwiedzin rodziców dzieci z biegiem czasu coraz bardziej odczuwają ich obecność jako ciężar kolidujący z ich pracą i codzienną rutyną.

Starsze dzieci Hirayamów wychowane i wciąż tkwią w starym optymistycznym porządku, gdzie życie można było planować oraz zrealizować przy wystarczająco ciężkiej pracy. W pogoni za ich realizacją poświęcają jednak teraźniejszość i rodzinę w imię przyszłych potencjalnych zysków. Podporządkowanie wszystkiego przyszłym sukcesom rodzi w nich egoizm i niechęć do trywialnych nawet poświęceń, które w ich oczach urastają do niemożliwych do przezwyciężania przeszkód. Optymizm II połowy XX wieku zastąpiło rozczarowanie latami stagnacji. Brak perspektyw i niepewna przyszłość odcisnęły brzemię na młodym pokoleniu nie widzącym sensu w planowaniu przyszłości która jest w jego oczach tak niepewna. Takim właśnie podejściem kieruje się najmłodszy syn Hirayamów Shoji trudniący się dorywczymi pracami i z alergią reagujący na pytania o swoją przyszłość. Jednocześnie jest on najbardziej elastyczny spośród rodzeństwa, naturalny i spontaniczny w swoim zachowaniu. Nie planuje całego swojego życia z góry zmieniając i dostosowując swoje cele w zależności od zmieniających się warunków. W przeciwieństwie do starszego rodzeństwa dla Shojiego nie są ważnego dawne kryteria wedle których wyznaczano powodzenie w życiu. Stabilna praca z perspektywami jest dla większości jego pokolenia nieosiągalnym luksusem, reliktem dawnych lepszych czasów nieprzystającym do nowej rzeczywistości. Ten rozdźwięk w podejściu do przyszłości uwypukla się szczególnie w kontaktach Shojiego z ojcem starającym się nadal hołdować dawnym wartościom. Dla emerytowanego nauczyciela całą karierę starającego się być przewodnikiem na życiowej drodze tak dla swoich uczniów jak i własnych dzieci zachowanie najmłodszego syna jest po prostu przejawem lekkomyślności i niedojrzałości. 

Film Yoji Yamady jest remakiem, czy może bardziej filmem mającym za swą bazę arcydzieło Yasujiro Ozu Tokijska Opowieść z 1953 roku. Akcja została przeniesiona do współczesności, a oryginalny scenariusz uaktualniony o bieżące wydarzenia i wzbogacony problemami trapiącymi współczesną Japonię i jej społeczeństwo. Wspomnienia o II Wojnie Światowej zastąpiły te o trzęsieniu ziemi z marca 2011 roku. Choć kilka wątków fabularnych wiąże się z tym wydarzeniem to stanowi ono jedynie tło dla postaci nie wybijając się na pierwszy plan, podobnie jak wspomnienia o wojnie w rozgrywającym się zaledwie kilka lat po jej zakończeniu filmie Ozu.

Znajomymi elementami są natomiast ujęcia jakby żywcem przeniesione z filmów Ozu. Ci spośród widzów dla których twórczość japońskiego mistrza nie jest obca z łatwością zdołają rozpoznać charakterystyczny dla niego sposób filmowania ujęć. Przeniesienie akcji do współczesności sprawiło, że film Yamady staje się niejako kontynuacją Tokijskiej opowieści. Oto pokolenie, które w filmie Ozu przejmowało pałeczkę od swoich rodziców, teraz samo się zestarzało i przekazuje ją swoim własnym dzieciom.