Były policjant Akikazu Fujishima znajduje w supermarkecie ciała trójki zasztyletowanych młodych ludzi. Egzystujący w obskurnym mieszkaniu po niedawnym rozwodzie i niestroniący od alkoholu oraz charakteryzujący się ostrym temperamentem Fujishima nie wydaje się specjalnie skory do współpracy z wymiarem sprawiedliwości. Niedługo po przesłuchaniu przez policję z jego zwykłej apatii i codziennej pijackiej rutyny wyrywa go niespodziewany telefon od byłej żony, która zaniepokojona zniknięciem ich córki Kanako prosi Akikazu o pomoc w jej odnalezieniu. Fujishima rozpoczyna poszukiwania w czasie których coraz bardziej zagłębia się w nieznany mu do tej pory świat córki, świat w którym napotyka na zupełnie inną Kanako od tej niewinnej dziewczynki którą jak mu się wydawało znał. Niczym lakier odpadający z wysłużonego Nissana Gloria Fujishimy wraz z postępującym śledztwem kawałek po kawałku odpadają kolejne warstwy za którymi kryje się prawdziwa Kanako i jej świat.
Z początkowej kakofonii jak mogłoby się wydawać przypadkowych głosów i obrazów wyłania się seria egzystujących w tym samym czasie rzeczywistości. Subiektywnie postrzeganych przez bohaterów oraz istniejących jedynie w ich umysłach, niebędących jednak dla nich przez to ani trochę mniej prawdziwymi, a nawet przesłaniających im obiektywną rzeczywistość. Ta własna wizja rzeczywistości będąca wytworem chorego umysłu, zaślepienia czy społecznych konwenansów przejmuje z czasem władze nad człowiekiem. Postacie w obrazie Tetsuya Nakashimy w konfrontacji z nieodpowiadającą ich wyobrażeniom bądź przerażającą ich rzeczywistością niejednokrotnie uciekają od niej w swój własny świat, bądź też szukają oparcia w kimś kto przyjmie je takimi jakimi naprawdę są. Towarzysząc Fujishimie w jego poszukiwaniach córki które prowadzi jako doświadczony detektyw, zatroskany ojciec, czy też mąż próbujący odzyskać utraconą rodzinę podajemy z czasem w wątpliwość kierujące nim motywy. Gdy coraz lepiej poznajemy tego śniącego na jawie o idealnej rodzinie z telewizyjnej reklamy człowieka zaczynamy z czasem dostrzegać różnice pomiędzy jego własnym światem, a rzeczywistością. Wraz z pojawianiem się kolejnych skaz na jego wyśnionym obrazie rodziny Fujishima zaczyna pałać nienawiścią prowadzącą do chęcią ukarania tych którzy zburzyli jego wspaniałą wersję świata.
W stylistyce i tonie Kanako w krainie czarów jest czymś pomiędzy wcześniejszymi filmami Nakashimy. W strukturze budowania napięcia i rozwijania fabuły dużo pożycza od Wyznań podczas gdy ogólny wygląd filmu często przypomina Żywot Matsuko z jego mocno stylizowaną wizją świata i bohaterów.
Prezentowany świat pełen przemocy, krwi a nawet elementów gore z pewnością nie ułatwi seansu co bardziej wrażliwym widzom. Przemoc ukazana została w filmie w sposób bardzo realistyczny. Choć obraz raczej nie epatuje nią bez potrzeby poświęcając jej więcej uwagi jedynie gdy jest to konieczne z punktu widzenia historii i postaci to jednak należy zaznaczyć, że przemocy jest w nim całkiem sporo. Czasami ukazywana jest ona w surrealistyczny, oderwany od rzeczywistości sposób w jaki widzą ją sami bohaterowie. To ukazywanie rzeczywistości przez Nakashime oczami jego postaci, często zniekształconej ich subiektywnym jej postrzeganiem pojawia się raz po raz w czasie filmu. Gdy np. Fujishima wyrusza na poszukiwania córki jego postrzeganie się jako ojca-detektywa rozpoczynającego kolejną, tym razem osobistą sprawę, podbudowywane jest stylizowanymi na kryminalną opowieść z lat siedemdziesiątych ujęciami oraz charakterystyczną detektywistyczną czołówką. W swoich filmach Nakashima w genialny sposób oddaje charakter oraz emocje swoich bohaterów samym ich wyglądem i zachowaniem. Podobnie i w tym wypadku znakomita większość emocji oraz głębi postaci przekazywana jest bez dialogów. Umiejętne stosowanie obrazu i dźwięku pozwoliło twórcom na prezentowania widzowi złożoności postaci w subtelniejszy, znacznie bardziej podświadomy sposób.
Opowiadana z punktu widzenia różnych postaci historia, która zaciera niekiedy granice pomiędzy tym co realne, a tym co stanowi jedynie projekcję wyobrażeń bohaterów pozostawia wiele miejsca do interpretacji. Nakashima nie odpowiada nie wszystkie pytania, nie wypełnia luk pozostawiając to zadanie widzowi. Kanako w krainie czarów jest tego rodzaju obrazem w którym widz przy każdym kolejnym seansie może odkryć coś nowego, co zupełnie zmieni sposób w jaki postrzega całą historię, bohaterów i ich motywacje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz